De meest geslaagde stillevens van Joke Lufting hebben een hoge kwaliteit. Ze heeft een heerlijk losse gekunde toets die ze combineert met een heel eigen palet waarin pure en uitgesproken kleuren dusdanig met elkaar worden samengevoegd dat het aan het eind toch een rustig ogende eenheid oplevert.

Jokes stillevens zijn door de levendige bewegingen dus absoluut niet traag of verstild. Ze zijn zeer expressief. Er heerst een overtuigende orde in haar schilderijen. Die orde is echter nog maar net veroverd op de chaos, zo is voelbaar.

Ik heb het daarmee dus over een tijdselement, en dat is in een beeldend werk een bijzonder welkome kwaliteit. Dat maakt namelijk dat de beschouwer zich betrokken gaat voelen bij het schilderproces en al gaat het hier om een genrekunst, door die betrokkenheid ontstaat bij de kijker een gevoel van actualiteit. Niet het onderwerp van Jokes schilderkunst en niet haar kleurgebruik of compositorisch vermogen is oorzaak van die werking. In het bekijken van haar werk word je meegenomen, nee meegetrokken naar het moment van ontstaan van dat werk.

Haar kunst is daarmee dus niet zozeer een vormvoorstel of een gesoigneerd stilistisch eindprodukt, maar veel meer een naleesbaar verslag van een schilderperformance. Die performance is niet gericht op een theatraal effect en ook is ze niet dwingend in onderwerpkeuze. Het is de beeldende getuigenis van het intieme geluk dat een kunstenaar kan overkomen in zijn atelier als aan zoveel bekende en onbekende voorwaarden klaarblijkelijk is voldaan.